BOMBA DE HIDRÓXENO

En 1954, a primeiros de Marzo, lanzaron nas Illas Marshall (EEUU) unha bomba de hidróxeno incluso máis potente ca que foi lanzada en Hiroshima (a bomba de fusión)
A enerxía desta desintegrou as tres illas que formaban o arquipélago, e alguns arrecifes de coral e fixo elevar a temperatura do mar a uns 55.000 grados, e deixando un crater xigantesco de dous kilómetros de diametro.

Anos despois un equipo de investigadores foi a Illa Bikini a estudar a biodiversidade daquela zona
E o que atoparon foi algo verdadeiramente fascinante, resulta que o 70% dos corais do arrecife da Illa Bikini habíanse sobreposto totalmente a devastación que provocou a bomba de Hidróxeno.

Tamén hai que engadir que desapareceron máis de 25 especies de corais, comparando con outros estudos realizados antes do estallido da bomba de hidróxeno, sen embargo alo menos 12 especies apareceron alí por primeira vez.

Isto amosanos a capacidade que teñen os corais de volover ao seu estado orixinal, que en soamente cinconta anos existan nesa zona grandes brazos de coral de máis de oito metros de alto, é algo verdadeiramente increible.

Corto pero interesante e intenso :D

Aquí deixo un video sobre a explosión dunha bomba de hidróxeno

http://www.youtube.com/watch?v=Qc4M6Zikqlo

Planetas extrasolares

Dende fai moitos anos xa se cría na posibilidade de que houvera outros planetas con vida no Universo. O filósofo Epicuro aventurou a hipótese de queexistían infinitos mundos como a Terra, cada un deles cunha civilización comoa nosa. Dos mil anos máis tarde descubríronse os primeros planetas que xiranó redor doutras estrelas.

Algúns astrónomos creen que poden haber centos de pequenos corpos rocosos fora do noso Sistema Solar e incluso "Terras" conxeladas.

Para chegar a facer descubrimentos deste tipo, os instrumentos tiveron queevolucionar de forma importante nos últimos anos. Un deses avanzados instrumentos para atopar planetas extrasolares é o HARPS, que está instaladono telescopio de 3,6 metros que hai en La Silla, Chile.

Con este mesmo telescopio, descubriuse o sistema de Gliese 581, que é unha anana vermella, unha estrela pequena, fría e pouco luminosa. Está a 20,5 anos luz de distancia e é un dos 100 astros máis cercanos á Terra. Fai dous anos, o mesmo grupo de investigadores que descubriu esta estrela, atopou un planeta cunha masa semellante á de Neptuno xirando ó redor desta estrela. Dende entón, seguiron coas investigacións.

Agora Gliese, despois dunha serie de novos descubrementos, é un sistema con, polo menos, tres planetas:

-Gliese 581 b. É o primer planeta que atoparon. É parecido a Neptuno, cunha masa case 16 veces maior que a da Terra e cunha órbita moi cercana á súa estrela, tardando en dar unha volta 4,5 días.

-Gliese 581 c. Este planeta extrasolar descubriuse en abril de 2007. A súa masa é 5 veces maior e o seu radio 1,5 veces o terrestre; o seu periodo orbital é de 13 días. Está 14 veces máis cercano á súa estrela que a Terra con respecto ó Sol. Pero a estrela 'Gliese 581' é menos luminosa e a temperatura media do planeta estímase entre os 0ºC e os 40ºC, o que podería permitir que, se houvese auga, ésta estivese en estado líquido.Tamén se cree que este planeta podería ser rocoso, como o noso, ou estar cuberto por océanos. Ainda así, estas previsións non son seguras, xa que a temperatura da superficie dun planeta non depende só da estrela ó redor da que xira e o radio da súa órbita, se non que tamén se debe terse en conta a capacidade do planeta para reflectir a luz do exterior; cousa que os científicos desoñecen sobre este planeta.Os descubridores deste planeta din que probablemente sexa un obxectivo importante das futuras misións dedicadas á búsqueda de vida extraterrestre.

-Gliese 581 d. Éste planeta é o máis lonxano dos tres planetas, e foi descuberto ó mesmo tempo que Gliese c. É tamén bastante pequeno( de masa 8 veces maior que a Terra) e xira nunha órbita de entre 83 e 84 días.

Ante os últimos hachazgos, aparece a idea de que algúns destes planetas poderían conter vida o permitir o asentamento de colonias humanas nun futuro.

Pero habería que resolver moitos problemas antes de que seres como nos, adaptados ó noso planeta e á nosa atmosfera, puideran sobrevivir alí.

Por exemplo, un problema sería a atracción gravitatoria. Un home que ten unha masa de 75kg, pesa 75kg na Terra, pero pesaría moito menos na Luna, ou en Mercurio, pero pesaría moito máis en Júpiter. Canto máis pequeno sexa o planeta, menos se nota a súa atracción. Nun planeta cunha masa maior que a da Terra custaríanos moito subir escaleiras e faríamonos moito dano ó caer; seguramente alí só poderían vivir a xente baixa e delgada.

Pero un problema máis importante sería atopar un planeta cunha atmósfera como a nosa. Primeiro necesitaríamos unha fonte de osíxeno inesgotable (na Terra son as plantas as que o xeneran); este osíxeno deberái estar no aire na mesma porcentaxe que o está na Terra, se fose menor custaríaos moito repirar e se fose maior habería peligro de incendio e explosión. Tamén a presión do aire debería ser semellante. E a temperatura; o planeta non debería estar ni moi preto nin moi lonxe da estrela máis cercana, e debería ter una órbita regular para que os cambios de temperatura non fosen demasiado bruscos.

ACTUALIZA BEATRIZ MÉNDEZ.

AS ORBITAS DOS PLANETAS

Antes de nada, haberá que explicar un poco como é isto da formacion e da evolución dos planetas, pos ben, a orixe do sistema solar ninguen a sabe, aunque a mayoría dos científicos creen que empezou a desarroyarse fai uns 4.500 millóns de anos, a través dunha grán nube de po. Esta nube comezou a comprimirse e o material que había no seu interior quentouse. Este material fundiuse cara o centro da nube formando así o Sol.
Máis tarde, comezáronse a desarroyar os planetas, onde todavía quedan cráteres nas superficies máis vellas, que foron creaos ao chocar con outros corpos.

Pero, sería bo preguntarse por que todos os planetas ocupan aproximadamente o mesmo plano orbital. Pois ben, a resposta é sinxela, xa que todos naceron dun mismo (e único) disco plano de materia.

Os planetas, a medida que se ivan condensando, foron formando satélites que xiran nun único plano. Aunque os científicos aseguran que as excepcións son debidas a sucesos que ocurriron moito despois da formacion do sistema solar.
O planeta Plutón (non considerado ''planeta'' por algúns..) xira nun plano que forma un ángulo de máis ou menos 17 grados coa Terra, ningún outro planeta ten unha órbita tan inclinada coma él.
Algúns astrónomos dín que Plutón podería ser un satélite de Neptuno, que conseguiu liberarse. Tritón é o principal satélite actual de Neptuno, que non xira no seu plano ecuatorial.
Saturno ou Xúpiter teñen o mesmo problema, xa que tanto os satelites de Xúpiter coma o satélite máis exterior de Satrno, non xiran no seu plano ecuatorial. Isto pode deberse a que os satélites sean asteroides capturados por planetas xigantes moito despois da creación dos planetas.

Os cometas xiran en todos os planos posibles. Aún asi, hay astronomos que creen que máis ou menos a un ano luz do sol, existe unha nube dispersa de cometas. Por iso, cando as veces un cometa deixa a capa esférica e se adentra no sistema solar, o seu plano de rotación ao redor do Sol, pode ser calqueira.

Un astrónomo matemático moi impotante foi Kepler, que foi colaborador de Tycho Brahe.

Kepler desarroyou unhas leis sobre o movemento dos planetas sobre a súa orbita ao redor do Sol.

Cito os enunciados das leis:

-Os planetas teñen movementos elípticos ao redor do Sol, estando éste situado nun dos focos do eclipse.

Os planetas, no seu recorrido pola eclipse, barren áreas iguais no mesmo tempo.

O cadrado dos periodos dos planetas é proporcional ao cube da distancia media ao Sol.

ACTUALIZA: RAQUEL ÁLVAREZ.

Por certo Eloy, gustaríame que me explicaras a segunda lei de Kepler, xa que non acabo de comprendela.

Robert Hook(1635-1703)

Robert Hook era un científico inglés coñecido polos seus estudios sobre a elasticidade é o descubrimento da célula. Pero aportou outros coñecementos a difernetes campos da ciencia, como a bioloxía, a mediciña, a cronometría, a física planetaria, a microscopía, a náutica e a arquitectura.

Naceu na illa de Wight e estudou na Universidade de Oxford. Foi axudante dun físico británico chamado Robert Boyle, ó que axudou na construcción da bomba de aire. En 1662 foi nomeado director de experimentación na Sociedad Real de Londres, e seguiu sendoo ata a súa morte. Foi elixido membro da Sociedad Real en 1663 e recibiu a cátedra Gresham de xeometría na Universidad de Oxford en 1665. Despois do gran incendio de Londres un ano máis tarde, foi designado supervisor de esta cidade e diseñou varios edificios, como a casa Montague e o hospital Bethlehem.

Hooke realizou algúns dos descubrimentos e invencións máis importantes do seu tempo, ainda que en moitos casos non conseguiu terminalos. Formulou a teoría do movemento planetario como un problema de mecánica, e comprendeu, pero non desenrolou matemáticamente, a teoría coa que Isaac Newton formulou a lei da gravitación. Entre as aportaciós máis importantes de Hooke están a formulación correcta da teoría da elasticidade (que di que un corpo elástico se estira proporcionalmente á forza que actúa sobre el), coñecida como lei de Hooke, e o análise da naturaleza da combustión. Foi o primero en utilizar o resorte espiral para a regulación dos reloxos e desenrolou melloras nos reloxos de péndulo. Hooke tamén foi pioneiro en realizar investigacións microscópicas e publicou as súas observacións, entre as que se atopan o descubrimiento das células vexetais.

Hooke descubriu as células observando no microscopio unha laminilla de corcho, e se deu conta de que estaba formada por pequenas cavidades que recordaban ás celdillas dun panal. Por isto cada cavidad se chamó célula.

A elasticidade é a propiedade dun material que lle fai recuperar o seu tamaño e forma orixinal despois de ser comprimido ou estirado por unha forza externa. Cando unha forza externa actúa sobre un material causa unha tensión no interior do material, o que provoca a deformación deste. En moitos materiais, entre eles os metais e os minerais, a deformación é directamente proporcional ó esforzo. Esta relación coñécese como lei de Hooke. Pero, se a forza externa é demasiado forte, o material puede quedar deformado permañentemente, e a lei de Hooke xa no é válida. O máximo esforzo que un material pode soportar antes de quedar permañentemente deformado se chama límite de elasticidade.

Leis de Newton

“En ausencia de forzas exteriores, toda partícula continúa no su estado de reposo ou de movimiento rectilíneo e uniforme respecto dun sistema de referencia inercial ou galileano.”

Este é basicamente o enunciado da primeira lei de Newton (un crack, para alguns..)

Esta lei o que intenta dicir é que se un corpo non recibe unha forza exterior, a súa velocidade non vai cambiar, quedarase en reposo se estaba en reposo, e seguira en movéndose se estaba en movemento.

Isto cambiaría se outro corpo actuase sobre el, cambiando a súa dirección. Un corpo soamente acelera se unha forza ( non balanceada) é aplicada sobre él.

Pero, imaxinádebos que empuxamos un obxecto. Este ao cabo do tempo deteríase, e esta lei non se cumpriria. Isto pode explicarse de unha mañeira moi sinxela, xa que na terra existen moitas forzas de rozamento (como o aire) que contrarrestan as que se lle están aplicando ao corpo en cuestión e que acaba por detelo.

Poñamos un exemplo; imaxinádevos a un astronauta no espacio. Cando este realiza unha forza, continúa a moverse sen parar, a non ser que algo faga unha forza no sentido contrario.

Un exemplo de movementos rectilieno uniformes por lei de inercia pode ser o movemento das sondas espaciais, que desprázanse polo universo ata que se atopan con outro corpo que desvie a súa dirección e cause cambios na velocidade.

Pero esta non foia unica lei que redactou Isaac Newton, xa que tamén temos a segunda: LEI FUNDAMENTAL DA DINÁMICA, e a terceira lei: LEI DE ACCION E REACCION.

Vou resumir brevemente estas dúas leis:

SEGUNDA LEI:

''La variación de momento lineal de un cuerpo es proporcional a la resultante total de las fuerzas actuando sobre dicho cuerpo y se produce en la dirección en la que actúas las fuerza''

Esta lei afirma que a forza neta que actúa sobre un corpo, é proporcional á aceleracion que lle produce.

TERCEIRA LEI:
''Por cada fuerxa que actúa sobre un cuerpo, éste realiza una fuerza igual pero de sentido opuesto sobre el cuerpo que la produjo''. Dicho de otra forma: ''Las fuerzas siempre se presentan en pares de igual magnitud y sentido opuesto y están situadas sobre la misma recta''

Accion-Reacción, o explico cun exemplo..

Por exemplo, se unha persoa que está nunha barca exerce forza cun remo sobre un muelle, a forza que exerce o remo non vai ser suficiente como para movelo, en cambio a forza de reacción do muelle si vai ser suficiente para move-lo remo hacia atrás, o que fará que o home vótese para atrás, e como consecuencia de todo isto, a barca tamén irase para atrás.

ACTUALIZA; RAQUEL ÁLVAREZ.

Facendo esta entrada encontrei unha paxina moi interesante sobre Newton.

Espero que a vexas Eloy, e que o meu esforxo non sexa en vano jaja.

Aquí deixoche o link:

http://web.educastur.princast.es/proyectos/fisquiweb/Dinamica/index.htm

FORZA MAGNÉTICA

O magnetismo é unha forza natural invisible que emiten algunhas pezas de metal ou de pedra que teñen enerxía para atraer ou repeler certos materiais. Os imáns encóntranse en estado natural nas rochas, debaixo da terra, pero tamén poden crearse dende substancias como o ferro ou o níquel. os imáns atraen moitas clases de aceiro, pero non poden atraer cobre, aluminio, latón , ouro, prata ou chumbo. Algúns imáns son ''permanentes'', porque soamente perden o seu poder magnético se se esnaquizan ou se chegan a quentarse moito. Os imáns utilízanse todos os días na vida cotiá.

Os imáns están rodeados de unha forza invisible (un campo magnético) que atrae as cousas dentro do seu campo. Os polos do imán que teñen o mesmo signo repélense e os de signo contrario atráense. Así, os imásn soamente se atraen se os seus polos contrarios están xuntos.

A Terra é como un imán xigante cun polo norte magnético. O campo magnético da Terra é máis intenso nestes polos, que están nunha posición diferente dos polos xeográficos da Terra. O polo norte magnético (preto dunha illa no norte de Canadá) descubriuno, por primeira vez, James Clark Ross en 1831. O polo sur magnético foi descuberto á altura da costa de Wilkes Land na Antártida en 1909. Os membros da primeira expedición á Antártida sobreviviron 122 días con provisións para a penas 93 días recorrendo a pé moitos kilómetros de territorio sen explorar.

Os científicos creen que o campo magnético da terra se produce polo núcleo de ferro fundido no centro da Terra. Este núcleo metálico fundiuse por causa das altísimas temperaturas que sofre. como a Terra dá voltas, as correntes eléctricas créanse no núcleo. Os científicos aplican este fenómeno dunha maneira semellante para producir electricidade nunha central eléctrica.

Hai 2.000 anos aprox. preto de Magnesia (hoxe Turquía), de onde ven o nome de magnetismo, descubríronse unhas rochas debaixo da terra que eran imáns naturais. Hai uns mil anos, os chinos déronse conta de que algunhas rochas sempre sinalaban o norte e o sur cando se colgaban dunha corda. Usaron estas rochas magnéticas como compases cos se axudaban para atopar a súa ruta nos acéanos. Chamáronas pedras quiadoras ou pedras imáns.

ACTUALIZA: BEARTIZ MÉNDEZ

A CAIDA LIBRE ~

En principio se tiramos unha pelota e unha folla de papel desde un edificio, a pelota chegará primeiro a o chan.

Pero, ¿Que pasaría se arrugásemos a folla de papel en forma de bola?. Se o fixeramos e o aire non produxera rozamento, os dous corpos caerían a vez.

Galileo Galilei afirmou que se non houbera resistencia de aire, todos os obxectos caerían a vez, á mesma aceleración. Galileo non tiña ningunha maneira de succionar o aire creando un vacio para probar esta afirmacion, aunque o que si fixo foi usar o plano inclinado, que conseguía un movemento máis lento.

Tamén provou a tirar diferentes obxectos dende a Torre de Pisa para probar se os dous corpos caían realmente ao mesmo tempo.

No ano 1791 un astronauta fixo na luna o seguinte experimento; soltou dous corpos de diferente peso (exemplo; un machete e unha pluma) dende a mesma altura, isto confirmou a hipótese xa nomeada de Galileo, xa que estos dous corpos caeron ao mesmo tempo.
Entre os científicos que estudaron a caída libre encóntranse:

O xa nomeado Galileo Galilei.

Albert Einstein, que realizou unha diversa clase de experimentos baseados na relatividade da materia.

Leonardo Da Vinci, que estudou a caída libre dos corpos, o choque o movemento dos proyectiles.. Leonardo está considerado como un dos creadores da hidrodinámica e como o que iniciou a ciencia moderna. A gran maioría dos seus traballos encóntranse recollidos en códices.

Newton; desarroiou a mecánica clásica, que baseábase na teoría da gravitación, que él enunciara.

Nicolas Copérnico, con estudios astronómico .

Buceando por ahí, encontrei esta dirección dun blogger que ten dous vídeos relacionados coa caída libre que deberías ver eloy :D

http://fisica-quimica.blogspot.com/2006/11/caida-libre.htm

O movemento circular é o que ten como traxectoria unha circunferencia, e neste movemento o vector velocidade esta variando todo o tempo de dirección, xa que hai unha forza que o empuxa hacia afora, pero outra o empuxa hacia o centro, e iso fai que xire. Este movemento pódese clasificar en movemento circular uniforme se o módulo da velocidade non varía e movemento circular uniformemente variado se o módulo da velocidade varía de formam constante no paso do tempo.

O MOVEMENTO CIRCULAR UNIFORME é o dun móvil cuxa traxectoria é unha circunferencia e describe os mesmos arcos no mesmo tempo. A velocidade é constane e a aceleración tamén, xa que se está variando constantemente de dirección e o radio da traxectoria é constante.

No MOVEMENTO CIRCULAR UNIFORMEMENTE VARIADO a traxectoria é unha circuferencia e o módulo e a dirección da velocidade varían constantemente co tempo. A aceleración tamén é constante.

O movemento circular está en moitos dos obxectos do noso arredor. Por exemplo as manecillas do reloxo, os motores, as rodas, os tiovivos...

A velocidad dun corpo permañece constante dacordo coa lei da inercia de Newton se non actúa ningunha forza sobre el. no caso do tiovivo debe haber unha forza, chamada forza centrípeta, dirixida hacia o eixe da rotación, é dicir, hacia a columna central do tiovivo, onde se suxeitan os asentos.

A CHUVIA ÁCIDA *

A chuvia ácida, tamén chamada sedimentación áceda, fórmase cando os óxidos de azufre e nitróxeno emitidos polas fábricas, centrales eléctricas e vehículos que quiman carbón ou simplemente derivados do petróleo, combínanse coa humidade do ambiente para formar ácedo sulfúrico e ácedo nítrico. Estas substancias caen á terra en forma de chuvia áceda.

Estos contaminantes atmosféricos poden recorrer grandes distancias transportados polos ventos antes de precipitar en forma de chuvia, granizo neve ou nevoa.

Este fenómeno foi descrito por primeira vez en 1872 por un químico ingés, e aínda sigue sendo un gran problema desde aquela.

¿É a chivia natural áceda tamén?

A resposta é que sí, xa que as solucións acuosas varían de acordo ao seu grado de acidez.

A chuvia ácida non ten porqué ser sempre húmeda , xa que os gases poden ser transformados quimicamente en gases, de esa maneira caeran en seco, chegando a terra en forma de neve ou chuvia.

As consecuencias que pode ter a cuvia áceda sobre o ser poden ser moi nocivas para a saúde, por exemplo, determina un incremento moi importante nas afecciones respiratorias, isto é a asma a bronquites etc.. Segundo os estudos realizados nos Estados Unidos e Canadá.

Aa chuvia áceda pode contaminar de aluminio os depósitos de auga, formandose así a enfermidade do Alzheimer, que provoca pérdidas de memoria e que favorece a que as persoas, xeralmente vellas, que padezcan esta enfermidade teñan tamñen incapacidade de concentración.

A sedimentación áceda tamén pode afectar as plantas, alterando a capa protectora das follas, ou acelerando a descomposición do chán, entre outras cousas.

Aqui deixo unha fotografía dos lugares onde máis se manifesta a chuvia áceda.

ACTUALIZA: RAQUEL ALVAREZ :)

OS BURACOS NEGROS

Un buraco negro é a etapa final de unha estrela que teña 40 ou 50 veces a masa do sol. Esta estrela, explotará en forma de supernova.

Un buraco negro está formado en tres partes principais:

1. ORBITA DO BURACO NEGRO

Esta é a parte exterior do buraco. Nesta órbita está toda a materia que vai tragar, por dicilo de
algunha maneira o buraco negro. Esta materia esta xirando entorno ao buraco, cada vez máis
dentro ata que a traga. Todavía non se sabe a donde irá a parar toda esta materia..

2. HORIZONTE DE SUCESOS

É como unha válvula, solo pode atravesarse nun sentido, unha vez que cruzas o horizonte de sucesos, xa non podes sair de alí (nin sequera a luz). Poño un exemplo, se unha nave interestelar quizera sair do horizonte de sucesos necesitaria unha aceleración infinita!

3. A SINGULARIDADE

É a ultima parte do buraco negro. No caso de que a nave do exemplo que puxen antes chegase a esta parte, se comprimiria hasta densidades moi elevadas.

En 1915, Albert Einstein desarrollou a Teoría da Relatividade.
A predicción de Einstein sobre a inclinación da luz, foi confiramada en 1919 durante un eclipse.

De esta teoría sacou o concepto de buraco negro, estrellas con moito volume cunha atracción gravitacional tan grande que nada pode escapar, nada en absoluto, nin sequera a luz.

En 1916 o astrónomo alemán Karl Schwarzschild usou a teoría da relatividade, que desarrollara Einstein para calcular a posibilidade teórica de que os buracos negros poderan existir.


DESCUBRIMIENTOS RECIENTES

En junio de 2004, os astrónomos descubriron un buraco negro, o Qo906+6930, no centro dunha galaxia que se encontra a 12.700 millones de anos luz de a Terra.

En el año 2007 descubriuse un buraco negro na constelación de Casiopea, a unha distancia de 1,8 millons de anos luz do noso planeta cunha masa entre 24 e 33 veces mayor que o Sol.


ACTUALIZA: RAQUEL ALVAREZ :)

PLANO INCLINADO

O plano inclinado é o plano que forma un ángulo con outro plano horizontal.

É unha forma de disminui-la forza que debes exercer sobre un obxecto para elevalo, aumentando a distancia. Así, a forza que é preciso exercer para subir unha mochila, por exemplo, polo plano inclinado é menor canto maior é a lonxitude deste.

O plano inclinado aparece de moitas formas, unha delas é en forma de cuña. Cunha cuña pódese elevar lentamente un obxecto ou partir un trozo de madeira xa que crea unha forza maior en ángulo recto que a forza que se aplica cada vez que se golpea a cuña. Un hacha é unha cuña afilada suxeita a un mango; a cabeza do hacha utiliza unha pequena forza, o golpe do hacha, para producir unha forza maior que corta cando o filo atrvesa separando a madeira en dous trozos.

Un tornillo é un plano inclinado enroiado ó redor do cilindro do centro. Nos tornillos da mesma lonxitude, a ventaxa é maior canto maior é a rosca, ou máis voltas teña, xa que cantas máis voltas a lonxitude do plano inclinado é maior.
Para elevar un obxecto fai falla certo traballo. A cantidade de traballo que se precisa é igual á forza par empuxar o obxecto multiplicada pola distancia ó longo da cal se exerce a forza:

TRABALLO = FORZA · DISTANCIA

-exemplo:

Subir unha maleta 1m. A maleta pesa 120 newtons, sen o plano inclinado habería que subir a maleta cunha forza de 120N ó longo de 1m. traballo=120N·1mCo plano inclinado é máis sinxelo realizar ese mesmo traballo. O plano inclinado pongamos que é unha táboa de tres metros.

Agora a forza necesaria son 40N ó longo de 3m, pero o traballo segue sendo o mesmo, xa que: 40N·3m=120N·1m. O plano inclinado fixo que fose máis fácil cambiando o ángulo en que se empuxa, agora non fai falla facer unha forza igual ó peso da maleta.

Así, no plano inclinado se cambia forza por distancia, sendo igual a cantidade de traballo.

ACTUALIZA: BEATRIZ MÉNDEZ

GALILEO GALILEI (1564-1642)

Galileo era un físico e astrónomo italiano. Naceu preto de Pisa en 1564; o seu pai, Vicenzo Galilei, dicía que as teorías ríxidas no deixaban evolucionar á música e Galileo pensaba o mesmo da teoloxía de Aristóteles.

Estudou cuns monxes e foi a Universidade de Pisa para estudar mediciña, pero logo cambiou e estudou filosofía e matemáticas. Ó final, deixou a universidade sen obter o título.

En 1589 deu clases en Pisa, onde se di que demostrou ós seus alumnos o erro de Aristóteles ó afirmar que a velocidade de caída dos obxectos era proporcinal ó seu peso, deixando caer dende a torre de Pisa dous obxectos que tiñan diferente peso. Ese ano foi admitido na cátedra de matemáticas da Universidade de Padua. Ali inventou un 'compás' de cálculo. Descubriu as leis da caída dos corpos e atraxectoria dos proxectis, estudou o mevemento do péndulo e investigou a mecánica.

Estivo de acordo coa teoría de Copérnico de que a Terra xiraba ó redor do Sol, o que contradicía ó que se pensaba nesa época de que a Terra era o centro do Universo.

Enterouse de que nos Países Baixos se había inventado un telescopio. En 1609 había construído un telescopio de vinte aumentos, co que descubriu montañas e cráteres na Lúa, tamén se deu conta de que a Vía Láctea estaba composta de estrelas e descubriu os catro satélites máis grandes de Xúpiter. Publicou estes descubrimentos nun libro que se titula ''O mensaxeiro dos astros''; con isto fíxose moi famoso e foi nomeado matemático da corte e puido dedicarse a investigar e escribir.

Os mestres de filosofía burláronse del, xa que Aristóteles afirmara que no ceo só podía haber corpos esféricos e non podía aparecer nada novo. Publicou un libro sobre os corpos de flotación e un tratado sobre as manchas solares e por todo isto foi criticado e acusado de herexía por dicir que a Terra se movía.

O cardeal Belarmino avisou a Galileo de quen non defendese esa teoría. Durante uns anos mantívose en silencio, facendo investigacións científicas.

Galileo publicou un libro sobre as mareas no que se falaba das hipótesis de Copérnico e Tolomeo sobre isto e foi acusados pola Inquisición de sospeitoso de herexía e se lle condenou a prisión perpetua.

En 1979 Juan Pablo II abriu unha investigación sobre a condena de Galileo e en outubro de 1992 unha comisión papal recoñeceu que o Vaticano cometera un erro; a boas horas, 350 anos despois de que morrese.

ACTUALIZA BEATRIZ MÉNDEZ.

TITANIC

Todo ocurriu aquela noite do 14 de abril de 1912, estaban avisados de que habería enormes masas de xeo derivando polo Atlántico, e de que o Titanic viaxaba a demasiada velocidade (41kmh).

A única precaución que tomou o capitán do gran buque, foi dicirlle aos vixias que estiberan atentos aos posibles icebergs. Catro horas máis tarde do aviso, un mariñeiro deu o aviso de que estaban pegados a un iceberg. Sin diminui-la velocidade a nave xirou, e o Titanic rascouse co iceberg.

Anos despois da traxedia, analizaron unha plancha de metal, que atoparon na nave. Isto demostrou que o aceiro co que se contruira o buque tiña demasiado azufre; e era tan fráxil como o cristal.
Con isto tamén descubriron que o que provocou o hundimento foron varias grietas ó largo dos compartimentos, e non unha soa grieta, como se dixera sempre. Para demostrar isto, usouse o péndulo Charpy.

En 1991, o canadiense Steve Blasco, descendeu ata onde se atopaba o titanic, e encontrou un pequeño disco metálico procedente do casco, que non estaba deteriorado, pero si roto. Ao analizalo, viron que o aceiro que o formaba era demasidado fráxil, debido a cantidade de azúfre que tiña. Eso si, na época do Titanic,non se sabía que un alto contenido de azúfre faría o aceiro máis quebradizo.

Segundo esta investigación se o aceiro houbera sido de boa calidade, ou simplemente o aceiro correcto, ''EL BUQUE DE LOS SUEÑOS'' non se tivera hundido, se non qe soamente se houbera aboiado, coma un coche cando ten un accidente.

ACTUALIZA: RAQUEL ALVAREZ.

(Eloy, non me podes negar que o feito de que o Titanic húndirase, na súa maior parte, por ter unha alta cantidade de azufre no aceiro non é interesante. =P )

A GRAVITACIÓN

A gravitación é a atrcción mutua de tódolos obxetos compostos de materia. E a
gravedade e a forza gravitatoria entre a Terra e os obxetos que están na súa
superficie ou preto dela.

As catro forzas que controlan as interaccións da materia son a gravitación, as forzas nucleares débil e forte, e a forza electromagnética.Hata agora non hai ningunha teoría que poida englobar ás catro forzas e tampouco se puideron detectar as ondas gravitacionais.

Isaac Newton cria que unha mesma idea poderia explicar por qué os obxectos caen ó chan e por qué a lúa xira ó redor da terra. A Terra exerce unha forza sobre os obxectos que fai que se aceleren ó caer, cando lanzas algo horizontalmente ocórrelle o mesmo e se acelera hacia abaixo, como cando cae en vertical;

canto máis rápido se tire o obxeto, máis lonxe chega. Newton imaxinou que se se lanzase un obxeto a moita velocidade, a sú traxectoria faría un círculo ó redor da Terra, e podería entrar nunha órbita circular, estaría sendo atraída ata o centro da Terra pero sen achegarse nunca a ela.

Se a velocidade fose ainda maior, a órbita sería elíptica.

Asi Newton enunciou unha lei que abarcaba todo isto, a lei de grvitación, que di que a atracción gravitatoria entre dous obxetos é directamente proporcional ó producto das masas dos dous obxetos e inversamente proporcional ó cadrado da distancia entre eles. Isto pódese expersar sendo F a forza gravitatoria, m1 e m2 as masas dos obxetos, d a distancia entre eles e G a constante gravitaoria. Agora esta lei utilízase para calcular as traxectorias das sondas espaciais.

A forza de gravedade que sofre o obxeto non é igual en todos os lugares da superficie da Terra, debida principalmente á rotación. A forza da gravedade que se mide, en realidade é unha combinación da forza gravitatoria e a forza centrífuga oposta. No ecuador, a forza centrífuga é relativamente alta, o que fai que a gravedad sexa relativamente baixa; nos polos, case non hai forza centrífuga, así, a gravedade é relativamente alta.

A gravedade soe medirse dacuerdo á aceleración que lle da a un obxeto na superficie da Terra. O valor da aceleración da gravedade cando se fan cálculos é de 9,80665 metros por segundo cada segundo. Así, se quitamos a resistencia do aire, un corpo que caiga libremente aumentará cada segundo a súa velocidade en 9,80665 metros por segundo.

A AUGA OSIXENADA

A auga osixenada, chamada tamén peróxido de hidrógeno (H2O2), é un composto químico que polo xeral se presenta en estado líquido. é moi coñecido por exerce-lo poder de oxidante. É un líquido incoloro e amargo.


O peróxido de hidóxeno é inestable e se descompón rapidamente a osixeno e auga.


O peróxido de hidóxeno encóntrase en baixas concentracións en moitos productos que usamos no día a dia. Na industria úsase en concentracións mais altas xa que se usa para blanquea-lo papel ou as teas, ou como compoñente de combustibles para cohetes. Tamén é frecuente que se use para fabricar escuma de caucho e substancias químicas orgánicas.



A auga osixenada empezou a desenvolverse no ano 1920 por científicos, co único obxectivo de curar os problemas de infeccións e gangrena nos soldados que estaban feridos nos hospitales. A auga osixenada mídese por volúmenes, aquela utilizada para o uso mediciñal, é a auga osixenada de 10 volúmenes.

Hoxe en día a auga osixenada serve para o mesmo que fai uns anos atrás, pero o uso mais frecuente e de desinfectante, xa que por por un exemplo, cando un neno faise unha ferida na pel, o primeiro que botamos e a auga osixenada (varias veces ao día) para que cicatrice a ferida. ( claro que para obter unha meyor cicatricación debemos botar despois betadine).

Aún asi, por exemplo, se aplicamos a auga osixenada nos pes, pola noite, evitará problemas de hongos e de mal olor. Así como se botamos otra pouca na auga do baño, ayudará a manter a pel saudable.

Se metemos os cepillos de dentes nunca pouca de auga osixenada, éstes quedarán libres de xermes, que son os causantes da mayor parte dos problemas bucales.

A auga osixenada tamén sirve, para desinfectar despois do seu uso as táboas para a carne ou calquera outro utensilio de cociña.

Se lle votas auga osixenada as roupas que precisen desinfección ( antes de metelas na lavadora, claro) ,( como poden ser as que se atopen con sangue.. etc.) serán totalmente desinfectadas.


Como ultimo exemplo podemos por un antiguo remedio casero contra os resfriados e a sinusitis, xa que se mezclas a auga osixenada a medias con auga pura e a aplicas na nariz, matará aos xermes ou outros microorganismos malos.

Eloy, se te fixas, non puxen ningunha cariña =) jaja.

BO NADAL!

actualiza: RAQUEL ALVAREZ