O ALCOHOL

Os alcoholes son un grupo de compostos químicos do carbono que conteñen o grupo OH. Comunmente, esta palabra utilízase para referirse a un destes grupos, o acohol etílico ou etanol, que é o das bebidas alcohólicas. Este nome provén dunha palabra árabe: al-khul, que era un po de antimono que se usaba para maquillar os ollos. Ó principio se lle chamaba alcohol a calquera po fino, per logo os alquimistas medievais de Europa o usaban para as substancias obtidas por destilación.

Os alcoholes clasifícanse segundo teñean un, dous ou tres grupos de hidróxido enlazados ás súas moléculas en monohidroxílicos (metanol e etanol), dihidroxílicos e trihidroxílicos. E tamén segundo teñan un, dous ou tres átomos de carbono enlazados co átomo de carbono ó que está unido o grupo hidróxido en primarios, secundarios ou terciarios. Os alcoholes interveñen en moitas reaccións, unha das máis importantes é a rección cos ácidos, na que se forman substancias chamadas ésteres. Están presentes na dixestión e nos procesos químicos no interior das células e atópanse nos texidos e fluidos de animaies e prantas.

METANOL:

É o alcohol de madeira. Chámase tamén alcohol metílico e a súa fórmula é CH3OH. Éste é o máis sinxelo dos acoholes. Antes preparábase pola destilación da madeira, pero agora case todo o que se produce é de orixe sintético. Prepárase a partir de hidróxeno e monóxido de carbono.

Utilízase para desnaturalizar etanol, como anticonxelante, como disolvente ou na sítese de compostos orgánicos. O metanol pode resultar perigoso se o bebes(en forma líquida) ou o inhalas(en forma de vapor).

ETANOL:

Temén chamado alcohol etílico, a súa fórmula é C2H5OH. É un líquido transparente e incoloro e ten un olor agradable. É o que se atopa nas bebidas como a cervexa, o viño, etc. Como ten un baixo punto de conxelación utilizouse nos termómetros para medir temperaturas máis baixas que o punto de conxelación do mercurio(-40ºC) e como anticonxelante nos radiadores dos coches. Ten un punto de fusión máis baixo que o metanol e un punto de ebulición máis alto.

Obtense por fermentación de azúcares, xa dende a antigüedade. Mediante este proceso fabrícanse todalas bebidas con etanol e a metade do etanol industrial. Moitas veces utilízase como materia prima o almidón da patata, do maíz e doutros cereais. A cimasa(enzima de la levadura), transforma o azucre en dióxido de carbono. A reacción da fermentación é a seguinte:

C6H12O6 -> 2C2 H5OH + 2CO2

é moi complexa, xa que se os cultivos de levadura son impuros producen moitas outras substancias, como a glicerina. O líquido fermentado contén entre un 7 e un 12% de etanol e, mediante unha serie de destilacións, concéntrase hata chegar a un 95%. A maioría do etanol que non é para o consumo humano prepárase sintéticamente, e tamén, un pouco, a partir da pulpa de madeira.

O etanol, ó oxidarse, produce etanal e ó oxidarse éste produce ácido etanoico. a partir do etanol obtéñense moitísimos productos químicos. Pódese mezclar con auga e coa maioría dos disolventes orgánicos e é un bo disolvente. Utilízase na elaboración de perfumes, lacas e explosivos. Se a disolución é de substancias non volátiles chámase tintura, se é de substancias volátiles chámase espíritu.

ALCOHOLES SUPERIORES:

Son os que teñen maior masa molecular que o etanol. Teñen outras aplicacións, como por exemplo o butanol, que se usa como base para perfumes e fixadores.

ACTUALIZA: BEATRIZ MÉNDEZ

Betadine. POVIDONA DE IODO =)

O Betadine é a forma comercial de chamar á povidona de iodo ou povidona iodada.
Úsase para o tratamento de pequenos cortes na pel ou cando se vai facer unha intervención quirúrxica. Normalmente podemos atopalo en estado líquido, nunha botella, aunque tamén o podemos atopar en xel, xabón e champú.

O Betadine xel utilízase sobre todo para as quemaduras.
O Betadine en forma de xabón é o que usan normalmente as clinicas ou os hospitais..
E o Betadine en forma de champú utilízase para as feridas que se atopan na cabeza.

O Betadine lanzouse á fama en todo o mundo en 1968, cando acompañou como antiséptico (substancia antimicrobiana que aplicada sobre a pel reduce a posibilidade de infeccións.. =P) aos astronautas que pisaron por primeira vez a lúa.

O Betadine se denomina Povidona iodada porque ten una solución de povidona e de iodo molecular nun 10%. Ten un aspecto marrón amarelento. Non é tóxico.

O Betadine non se debe de mezclar con auga osixenada, xa que poderíase producir unha explosión. Tampouco se debe aplicar sobre feridas abertas, xa que se correria o risco de que a pel absorbera o iodo =S. Débese conservar o envase protexido da luz e da humidade, e debe estar ben pechado.

Eloyy sé que es poco extenso pero busqué infinitamenteee! y solo puse lo que entendía porque luego, también encontré no se que de el yodo que era menos tóxicoo.. o algo así con palabras un poco raras y como no entendia nada pues .. aquí queda estoo =D

1besiitoo*

Actualiza: RAQUEL ÁLVAREZ =)

O AMONÍACO

O amoníaco é un gas tóxico incoloro con olor picante e moi soluble en auga. A súa fórmula é NH3 e está composto de nitróxeno e hidróxeno. Reacciona coa auga para formar NH4OH.

O seu punto de fusión é -77,7 °C e o seu punto de ebulición -33,35 °C. Ten unha densidad de 0,68 á súa tª de ebulición e a unha atmósfera de presión.

O descubriron os exipcios fai miles de anos, o obtiveron a partir da sal amónica, producida pola destilación de estircol de camello preto do templo de Xúpiter Amón, e, na memoria de Ra Amón, o deus do sol, o chamaron así.Logo, na Idade Media, en Europa, o obtiñan quentando pezuñas e cornos de bois e o chamaban espíritu de corno de cervo.O alemán Basil Valentine (un alquimista) obtivo o amoníaco libre, e no 1777, o químico francés Claude L. Berthollet determinou a súa composición.
Hoxe, a maioría doamoníaco se produce a partitr de hidróxeno y nitróxeno polo proceso de Haber-Bosch:

Carl Bosch Fritz Haber

Neste proceso se combinana nitróxeno do aire e hidróxeno da auga do mar a temperatura e presión elevadas para formar amoníaco. Soamente se utiliza unha pequena parte de nitróxeno e de hidróxeno, polo que se recirculan ó longo de todo o proceso.Este proceso chámase así porque o químico alemán Fritz Haber desenrolou un método para obter o amoníaco coa combinación dos seus elementos, o nitróxeno e o hidróxeno, e con iso gañou o Premio Nobel de Química en 1918. E logo o químico alemán Carl Bosch adaptou este método para o seu uso comercial.

É un elemento que pode causar danos á saúde das persoas: por exemplo, ó respiralo pode aumentar a presión sanguínea e se o respiras durante moito tempo podes chegar a morrer. O mesmo pode pasar se está en disolución acuosa (aq) e o bebes.

O amoníaco fórmase continuamente na natureza e pasa ó solo ou ó aire.Tamén moitas industrias e sectores emiten amoníaco ó aire: as que usan métodos refrixerantes, o gando, os animais domésticos, os fertilizantes e a combustión de combustibles fósiles.Oxídase pola acción bacteriana, primero ata nitrito e logo ata nitrato. Normalmente non está presente nas aguas dos pozos, xa que foi convertido polas bacterias do chan en nitrato.Fai pouco que se está observando como actúa o amoníaco na atmósfera e xa que aínda non se sabe como controlar as emisións desta substancia, non hai normas para controlala. Agora está catalogada como substancia contaminante.

ACTUALIZA: BEATRIZ MÉNDEZ

=)

A LIXIVIA =D

A lixivia ( auga lavandina, ou auga de Javel) é un composto químico chamado hipoclorito sódico, ou hipoclorito de sodio. Foi desarroyado polo francés Berthollet en 1787 para o simple feito de blanquear teas.


Máis tarde Luis Pasteur comprobou que tiña un gran poder de desinfección contra os xermes e as bacterias.
Á lixivia atribuíuselle o nome químico de NaClO.



A lixivia conten cloro en estado de oxidación +1 polo tanto, a consideramos coma un oxidante forte. Debido a esto se utiliza como blanqueante.

O hipoclorito sódico ( tamén denominado cloro) é o mellor desinfectante doméstico que se coñece. Pero tamén o podemos encontrar no mercado coa súa función principal, de blanqueante, con diferentes nomes, a diferentes concentracións e con compostos que o perfuman, pero estes productos sempre están baseados no hipoclorito de sodio.

A lixivia mata ás bacterias e elimina o olor causado ao descompoñerse éstas.
Ten un olor parecido ao do cloro ( motivo polo cal a algunhas amas de casa non lles gusta =P ), e unha cor verde amarelenta, por eso tamén existen aditivos que cambian a cor.



A lixivia tamén se pode usar para descontaminar a auga usando dúas gotas de lixivia por litro de auga, e esperando a que faga efecto unha media hora.

Pero, a parte de todo isto, a lixivia é un producto corrosivo que pode ser dañino para a saúde, por isto se recomenda a utilización de guantes cando se estea a traballar coa lixivia.

Ésta acción corrosiva pode dañar ao acero inoxidable se se emplea en concentracións elevadas. Aunque tamén fai que a roupa teña un color amarelo grisáceo se se utiliza de maneira moi frecuente. ( Isto é un grán inconveniente..)
Pero temos que dicir tamén ao seu favor que a lixivia que se vai polo desagüo non perxudica ao medio ambiente =)

Eloyy aqui déixoche a túa idea =)

e este video que encontrei no youtube dun experimento coa lixivia

no que mostra o seu poder blanqueante:

http://es.youtube.com/watch?v=VKa46GsF-9c

1besiitoo!

ACTUALIZA: RAQUEL ALVAREZ *

OS ISÓTOPOS

Os isótopos son unha das dous ou máis variedades dun átomo que ten o mesmo número atómico, o que quere dicir que é o mesmo elemento pero o seu número másico é diferente. Xa que o número atómico equivale ó número de preotóns que hai no núcleo e o número másico é a suma dos protones e os neutrones que se atopan no núcleo, os isótopos que son do mesmo elemento, soamente se diferencian entre eles no número de neutróns( é un pouco lioso pero o entendo =D).


INVESTIGACIÓN

O físico británico Joseph J. Thomsom demostrou no ano 1912 a existencia de isótopos estables. encontrou dous isótopos do neón de número másico 20 e 22. Outros experimentos demostraron máis tarde que o neón que está na natureza contén un 90% de neón 20, un 9,73% de neón 22 e un 0,27% de neón 21.Todos os isótopos dos elementos cun número atómico que sexa superior a 83 son radiactivos, e tamén o son algúns dos isótopos máis lixeiroscomo o potasio 40. Se coñecen uns 280 isótopos estables (é dicir, non radioactivos) existentes na natureza. Os isótopos radiactivos artificiales, ou radioisótopos, foron producidos por primeira vez en 1933 polos físicos franceses Irène e Frédéric Joliot-Curie.


SEPARACIÓN

A separación dos isótopos dun mesmo elemento é difícil, e a separación total nunha soa fase é imposible, xa que teñen as mesmas propiedades químicas. Os primeiros isótopos que se separaron en cantidades que se puidesen apreciar foron os do hidróxeno: o deuterio (hidróxeno 2) e o hidróxeno común (hidrógeno 1).Todos os métodos de separación dependen da diferencia en masa dos isótopos que se van a separar, e son máis efectivos cos do hidróxeno, nos que a diferencia en masa entre os dous chega a ser de un 100%; en cambio, a diferencia en masa entre os do carbono, ou entre os do neón, chega a ser de un 10%. En todos os procesos, menos no electromagnético que é o único procedemento dunha soa fase, a separación dos isótopos ten que levarse a cavo mediante unha serie de fases. Nunha fase individual o resultado é a separación do primeiro material en dúas partes, unha das cales contén un pouco máis do isótopo máis pesado que a mezcla orixinal, e a outra ten un pouco máis do isótopo máis lixeiro. Para conseguir unha concentración no isótopo que se poida apreciar faise un proceso con moitas fases.Na separación do uranio, ó principio hai que manexar moito material e ó final do proceso, o uranio está casi puro, e o volume é moito menor. Os metodos son os seguintes:

a) Centrifugación e destilación:
No metodo de centrifugación o mecanismo esta posto dunha forma para que o vapor vaia para abaixo na parte de fora dun cilindro que xira, e para que vaia para arriba na parte do centro.No metodo de destilación destílase(é dicir, sepárase unha substancia volátil doutra que non o é por medio de calor) unha mezcla que ten varios isótopos, os máis lixeiros concéntranse no fluxo de vapor, de onde se recollen.

b) Difusión térmica:
Neste método as moléculas máis lixeiras dun líquido ou un gas tenden a concentrarse nunha parte quente e as máis pesadas nunha parte fría.Unha forma deste mecanismo é un tubo vertical cun alambre quentado que o atravesa polo centro. Os isótops máis pesados concéntranse na parte de fora do tubo e os máis lixeiros no centro. ó mesmo tempo o gas ou líquido que está preto do alambre sube e o exterior baixa.

c) Electrólisis:
Foi o primer método que se utilizou para separar deuterio case de todo puro.Na auga, o isótopo máis lixeiro do hidróxeno sae antes, deixando atrás un residuo de auga que ten o isótopo máis pesado.

d) Difusión gasosa:
Baséase na distinta velocidade de difusión dos gases que teñen diferente masa molecular. Ó pasar por unha barreira porosa, os átomos lixeiros difúndense máis rápido que os átomos máis pesados. É un proceso moi complicado e con moitas fases.

e) Separación electromagnética:
As primeiras cantidades máis ou menos grandes do isótopo uranio 235 foron producidas por metodos electromagnéticos en Estados Unidos. Pero debido á limitación na produción, o uso deste prceso para a separación de isótopos a grande escala foi abandonado e usouse o de difusión gasosa.

f) Láser:
Surxiu despois de inventarse o raio láser no ano 1960.
Este método non o entendo, así que, resumindo, os isótopos pódense separar por medio dun raio láser.
É un método costoso é difícil, ainda que se precisan poucas fases para producir o material moi enriqucido.




actualiza: Beatriz Méndez *

O HELIO =)

O Helio é un elemento da táboa periódica, é un gas nobre, polo que ten unha configuración electrónica estable, isto quere decir, que a súa única capa de electróns está chea, facendo moi difíciles as reaccións con outros elementos. O seu número atómico é 2, e é o segundo elemento máis lixeiro. A fonte principal do Helio atópase en Estados Unidos.
É un gas incoloro ( que non ten cor), inodoro (que non ten olor), e insípido (que non ten sabor). Ten menor solubilidade en auga que calquera outro gas.



O helio é un elemento que non forma compostos químicos, e a viscosidadae e densidade do vapor de Helio son moi baixas.



É bo conductor da calor e a súa temperatura de condensación é a máis baixa que calquera substancia coñecida.



Quen descubriu o Helio foi o francés Pierre Janssen, durante un eclipse en 1868. Pouco despois, o químico británico Edward Frankland e o astrónomo británico Joseph Norman Lockyer lle puxeron o nome de Helio, e o identificaron como un elemento.









O helio foi o primeiro gas en ser utilizado para mover os globos e os dirixibles.






Despois do Hidrógeno ( que é o elemento máis abundante do universo), o Helio é o segundo máis abundante, e constitue ao redor do 20% da materia das estrelas. Se cree que a mayor parte do Helio creouse nos tres primeiros minutos na formación do universo (Big Bang).

O helio atópase en algunas augas minerais, en gases volcánicos.., e proven do grego HELIOS, SOL .

É un elemento natural, pero se pode conseguir de forma artificial bombardeando núcleos de litio ou boro con protóns a alta velocidade.

Efectos que causa o Helio na saúde

A substancia pode ser introducida no corpo por inhalación.
Causa: elevación de la voz ( voz de pito =P) mareos, dor de cabeza, asfixia…

Tamén se usa en vez do nitróxeno, como parte da ‘‘atmósfera sintética’’ que respiran os buceadores, esta ‘‘atmósfera sintética’’ úsase tamén en medicina, para aliviar os problemas de respiración, xa que o helio móvese máis fácilmente que o nitróxeno polas vías de respiración.


Actualiza: RAQUEL ÁLVAREZ =)
1besiitoo!

O OSÍXENO

O osíxeno é un elemento químico de número atómico 8 e símbolo O. Na forma na que se soe atopar, O2, é un gas a temperatura ambiente. Representa máis ou menos o 21% en volumen da composición da atmósfera da Terra. É un dos elementos máis importantes da química orgánica e é moi importante no ciclo enerxético dos seres vivos, é esencial na nosa respiración, sen el mariríamos en moi pouco tempo. É un gas incoloro, inodoro e insípido, e dicir que non ten cor, non ule e non ten sabor. Existe tamén unha forma molecular que está formada por tres átomos de oxígeno, O3, denominada ozono, que é a que está presente na atmósfera e que protexe a Terra da radiación ultravioleta do Sol.


Características principais:

En condicións normais, o osíxeno encóntrase en estado gasoso formando moléculas de dous átomos (O2) que a pesar de que son inestables xenéranse durante a fotosíntesis das prantas e logo son utilizadas polos animais, na respiración. O osíxeno tamén se pode encontrar en forma líquida nos laboratorios.

Descubrimento:

Tradicionalmente o decubremento deste gas tan importante foi atribuido a un químico angloamericano, Joseph Priestley, en 1772, anda que o primeiro que publicou un traballo foi Lavoisier. Tamén Carl Wilhelm Scheele un farmacéutico e químico sueco publicou un libro no que describe o seu descubremento do osíxeno.

Ó quentar monóxido de mercurio, Priestley obtuvo dous vapores: o mercurio condensouse en gotiñas, pero quedaba un gas que no sabía o que era, entón Priestley xuntou ese gas nun recipiente e fixo algúns ensaios: se introducía unha astilla de madeira, ardía; se achegaba ratóns vivos, éstes volvíanse moi activos ( menos mal que non arderon ). En vista do cal, Priestley respirou un pouco dese gas e notou que se sentía moi lixeiro e cómodo, supoño que por iso a este gas chamouno aire desflogistizado, hoxe sabemos que era osíxeno ( un nome algo máis sinxelo de pronunciar ). Sin sabelo, Priestley foi a primera persoa que usou a mascarilla de osíxeno.


Outros datos sobre o Osíxeno:

A disminución de osíxeno provoca hipoxemia e a falta total del anoxia podendo provoca-la morte.

Ten tres isótopos estables e dez radioactivos. Todos os seus isótopos radioactivos teñen un periodo de semidesintegración de menos de tres minutos.
Pode ser tóxico a elevadas presións parciais.

Algúns compostos como o ozono, o peróxido de hidróxeno e radicais hidroxilo son moi tóxicos. O corpo humano desenrolou mecanismos de proteción contra estes compostos tóxicos. Por exemplo a glutation actúa como antioxidante, o mesmo que a bilirrubina.

O osíxeno é paramagnético, isto quere dicir que ten dous electróns soltos cuxos campos magnéticos forman unha línea cos campos magnéticos de fora. Cando ocorre isto as moléculas de osíxeno é coma se fosen imáns moi pequenos e quedan atrapados nos polos do electroimán.

Nesta imaxe se ve como o osíxeno líquido queda atrapado no campo magnético dos electroimáns.

LA MOLECULA DE AGUA H20 =)

La fórmula del agua -H2O- únicamente indica su composición y masa molecular, pero no explica las inmensas propiedades de su ordenación molecular.

Los átomos de hidrógeno están separados entre si por 105° adyacentes al átomo de oxigeno, por lo tanto la molécula es asimétrica, cargada positivamente del lado de los hidrógenos y negativamente del lado del oxigeno, por eso el agua es dipolar.

Esto hace que las moléculas se aglomeren, el hidrogeno de una molécula se une al oxigeno de otra molécula vecina, la unión de las moléculas debido a esta fuerza de atracción se llama PUENTE HIDROGENO, una de las consecuencias de los puentes hidrogeno es que las moléculas de agua no pueden liberarse de la superficie de un cuerpo tan fácilmente. La energía requerida para romper el enlace con el hidrógeno y separar una molécula de agua y generar vapor es mucho mayor que la que se requiere para otros compuestos químicos comunes. Por esto el vapor de agua tiene in elevado contenido energético, y es un medio muy utilizado para transferir energía en las operaciones industriales, en la construcción y en los hogares.

El agua libera más calor durante la solidificación que ningún otro compuesto. Por cada cambio en el aumento de la temperatura el agua absorbe o libera más calor que otras sustancias (capacidad calórica).

La congelación del agua es distinta a la de otros líquidos, los puentes hidrógenos producen un reordenamiento cristalino que hace que el hielo tenga un volumen mayor que el del líquido original, esto hace que la densidad del hielo sea menor y que el hielo flote, por eso la vida acuática continúa cuando se congelan lagos, mares etc.

PROPIEDADES FISICAS

Masa Específica:

La masa específica del agua pura a 4 °C y a una atm. de presión es de 0,9999 g/cm3. La de las aguas naturales varía con el contenido de sustancias disueltas y en suspensión. Un aumento de salinidad de 1 g/L hace variar la densidad o masa específica en 0,0008 g/cm3 .



Temperatura de ebullición y de solidificación:



En condiciones normales de presión (1 atm) el agua líquida solidifica a 0 °C y Hierve a 100 °C, estas temperaturas sirven para definir la escala centesimal y en consecuencia el grado Celsius o centígrado (°C).

Propiedades térmicas:

El agua se ha utilizado para definir unidades térmicas, en el CGS la caloría o microtermia (cal) es la cantidad de calor necesaria para elevar 1 °C la temperatura de 1 g. de agua, entre 14,5 y 15,5 °C.



1 cal = 4,18 Julio

1 termia = 106 cal



En el MKS la unidad es la Kcal. o militermia, es la cantidad de calor que se aplica a un kilogramo de agua para elevar su temperatura 14,5 a 15,5 °C

Calor Específico:

Es la cantidad de calor necesaria para elevar en 1°C la temperatura de una masa de 1 Kg. de agua, y es 4180 J/Kg./°C. EL agua es la sustancia que tiene mayor calor específico. Este varía con la temperatura y tiene un mínimo de +35 °C. El calor específico del hielo es de 2090 J/Kg./°C.

Calor Latente:

Es la cantidad de calor necesaria para efectuar el cambio de estado de la unidad de masa previamente llevada a la temperatura que corresponde a la presión reinante.

Calor de Vaporización:

El calor de vaporización depende de la temperatura a la que se efectúe el cambio de estado.

1)- Calor de vaporización = 539 Kcal./Kg.

2)- Calor de fusión del hielo = 80 Kcal./Kg.

PROPIEDADES MAGNETICAS Y ELECTRICAS DEL AGUA
Diamagnetismo:

Cuando se somete a un campo eléctrico una materia bipolar, es decir, que posea un momento eléctrico permanente, se comprueba que experimenta una polaridad inducida. Las propiedades magnéticas de un cuerpo se definen por una permeabilidad u, que es la relación entre la inducción magnética en el interior del cuerpo y el campo magnético que la ha creado. Es un número sin dimensiones en el caso de medios isótropos y homogéneos.

El agua se encuentra entre los cuerpos diamagnéticos, es decir, no posee momento magnético permanente, sino que el campo magnético induce un momento que se dirige en sentido inverso al campo.



Conductividad Eléctrica.



Cuando se establece una diferencia de potencial entre dos electrodos no polarizables, de platino, situados en los extremos de un tubo lleno de agua, se produce un paso de corriente. El agua presenta una resistencia al paso de la corriente.

La conductividad del agua mas pura que se ha obtenido es de 4,2 10-6 mho/m. La presencia de sales disueltas aumenta la conductividad.

PROPIEDADES OPTICAS

La transparencia del agua depende de la longitud de onda que la atraviesa, los rayos ultravioletas pasan bien, pero los infrarrojos tan necesarios desde el punto de vista físico y biológico, apenas la penetran.

El agua absorbe muy fuerte el anaranjado y el rojo en el espectro visible, debiéndose a ello el color azul transmitida en capa espesa.

LA QUIMICA DEL AGUA

La energía de formación de la molécula del agua es grande, 58000 cal/mol. Por eso el agua posee una gran estabilidad. Se descompone solamente a altas temperaturas, ya sea por reacción reversible, por reacciones secundarias de una electrólisis o por efecto de ciertas radiaciones.

El agua es especialmente apta para la disolución de numerosas sustancias, la mayor parte de los compuestos inorgánicos, como gran número de gases y productos orgánicos, se disuelven en agua.

Disolver un cuerpo es romper su cohesión, la cual es debida a fuerzas electrostáticas o de Coulomb, Que pueden ser:

Interatómicas:

Enlaces químicos fuertes; enlaces covalentes ( entre átomos), enlaces electrovalentes o iónicos (átomos,electrones).

Intermoléculares:

Enlaces de cohesión entre moléculas (puente hidrógeno).

Fuerzas de atracción débiles
Fuerzas de London, Van Der Waals, que aseguran la unión general del conjunto.

Esta diversidad de enlaces explica la variedad infinita de la estabilidad de la materia . La atracción hidratante del agua (molécula dipolar) destruye por completo o parcialmente (comenzando por los más débiles), los diversos enlaces electrostáticos entre los átomos y las moléculas del cuerpo que va a disolverse, reemplazándolos por nuevos enlaces con sus propias moléculas, y crea nuevas estructuras: se produce una verdadera reacción química (solvatación), una solvatación completa es una disolucion.

ACTUALIZA : RAQUEL ÁLVAREZ =)

Química inOrgánica

Elementos e compostos.

Materia - Todo aquello que tiene masa y ocupa un lugar en el espacio.

Sustancias puras: Materia de composición química y propiedades definidas y constantes.

Sustancia simple: Sustancia pura formada por un único elemento. ( C, Fe)

Sustancias compuestas: Sustancia pura formada por mas de un elemento.

Mezclas: Materia formada por la adición de sustancias puras , de proporción variable, pudiéndose separar por medios físicos.

Elemento: Sustancia simple que no puede ser descompuesta en otras mas sencillas. Tiene características propias.

ÓXIDOS BÁSICOS:
· Se escriben colocando en primer lugar e l símbolo del metal y, a continuación, el del oxígeno intercambiando las valencias y simplificando si es posible.

NOMENCLATURA

IUPAC: Unión Internacional do Química pura y AplicadaSe nombran con la palabra óxido seguida del nombre del metal indicando con prefijos numerales (mono, di, tri, tetra, penta...) las proporciones del oxígeno y el metal que forman la molécula.

STOCK: Se nombra con la palabra óxido seguida del nombre del metal indicando entre paréntesis después del elemento la valencia del mismo en números romanos omitiéndose en caso de valencia única.

Tradicional: Se nombran con la palabra óxido seguida de la raíz del nombre del metal terminada en:-OSO: Valencia menor.-ICO: Valencia mayor o única.

ÓXIDOS ÁCIDOS O ANHÍDRIDOS

· Son compuestos binarios formados por la unión de un no metal y oxígeno.

· Se escriben colocando, en primer lugar, el símbolo del no metal y a continuación, el símbolo del oxígeno, intercambiando las valencias y simplificando si es posible.

NOMENCLATURA:

· IUPAC: Se nombran con la palabra óxido seguida del nombre del metal indicando con prefijos numerales las proporciones del oxígeno y del no metal que forman la molécula.

· STOCK: Se nombran con la palabra óxido seguida del nombre del no metal indicando entre paréntesis y con números romanos la valencia del no metal y omitiéndose en elementos de valencia única.

· Tradicional: Se nombran con la palabra anhídrido seguda de la raíz del nombre del no metal terminada en:-oso: Para la valencia central menor.-ico: Para la mayor o para valencia única.Hipo........oso: Para la menor de todas.

COMBINACIONES BINARIAS DEL HIDRÓGENO

Hidruros metálicos

· Son compuestos binarios formados por la unión de un metal e hidrógeno.

· Se escriben colocando en primer lugar el símbolo del metal y luego el símbolo del hidrógeno, intercambiando las valencias.

NOMENCLATURA

IUPAC: Se pone la palabra hidruro + el nombre del metal indicando la valencia de este empleando los prefijos numerales según el número de hidrógenos que hay en la molécula.

STOCK: se nombran con la palabra hidruro + el nombre del metal indicando entre paréntesis y en números romanos la valencia de este y omitiéndose en caso de valencia única.

Tradicional: Se nombran con la palabra hidruro seguida de la raíz del nombre del metal terminado en:-oso: Para la menor-ico: Para la mayor y la única.

Haluros de hidrógeno

· Son compuestos binarios formados por la combinación de un no metal e hidrógeno

· Se escriben colocando en primer lugar, el símbolo del hidrógeno y a continuación el del no metal, que actúa siempre con su valencia menor, intercambiándolas.

NOMENCLATURA

IUPAC: Se nombra en primer lugar la raíz del nombre del no metal con el sufijo “-uro” y a continuación el hidrógeno.

STOCK: en este caso no se ve al no tener sentido ya que solo existe un compuesto para cada no metal.

Tradicional: Estas combinaciones se llaman hidroácidos y se nombran como ácido y a continuación la raíz del elemento correspondiente terminado en- hídrico.

Sales neutras

· Son compuestos binarios formados por la combinación de un metal y un no metal.

· Se escriben colocando, en primer lugar el símbolo del metal y acontinuación el del no metal.

NOMENCLATURA

IUPAC: Se nombran añadiendo -uro a la raíz del nombre del no metal y a continuación el nombre del metal, indicando las proporciones en las que están los elementos en la molécula con los prefijos numerales.

STOCK: Se añade el sufijo -uro a la raíz del nombre del no metal y a continuación el nombre del metal indicando la valencia de este con números romanos y entre paréntesis, omitiéndose en caso de valencia única.

Tradiocional: Se nombran con el sufijo -uro añadiendo a la raíz del nombre del no metal y a continuación el nombre del metal terminado en -ico o en -oso según hemos visto.


Tienen brillo metálico y son buenos conductores del calor y la electricidad, y además tienen densidad elevada.

No tienen brillo metálico y no son buenos conductores de calor y electricidad.Son sólidos o gases exc. el Boro que es líquido



Hoy nO hay vídeos elOy, y tampoco encontré fotos del tema =S ..

Actualiza: Raquel Álvarez

O ELEMNTO QUÍMICO 112

O elemento químico 112

Fai máis ou menos 200 anos había dous tipos de hipóteses: había quen dicía que o mundo era como un "vacío", e os que o consideraban como un "cheo". Esta teoría viña dada polos Gregos, dende que dous científicos Leucipo e Demócrito dixeron que a materia estaba constituida por átomos moi pequenos que se movían nun espacio vacío. Sen embargo, a idea que predominou durante siglos foi a de Aristóteles, o cal dicía que o mundo estaba cheo de substancias como terra, auga, aire e lume, que eran os 4 compoñentes da parte do mundo á que el chamaba esfera lunar(¿ou lúar?), mentres que unha quinta substancia, o éter, cheaba os ceos. Ó longo destes anos fóronse descubrindo elementos químicos que se agrupan no SISTEMA PERIÓDICO DOS ELEMENTOS e grazas ó modelo estándar sobre o Universo primitivo e a teoría do BIG BANG fixeron que se poida saber (ou máis ben supoñer) a historia de cómo, a partir do instante cero do Universo, apareceron tódolos átomos.

Fai dous meses que o Dr. Armbruster e o seu equipo descubriron o elemento químico 112. O máis importante disto é que conseguían con isto o seu sexto descubrimento dun novo elemento químico.A súa masa atómica é 277, é dicir, que é 277 veces máis pesado que o hidróxeno, iso significa que é o átomo máis pesado producido polo home. O problema é que é moi inestable e se decompón moi rápido pola a emisión de partículas alfa dando lugar a un novo isótopo do ununnilio.O proceso pode continuar varias veces obtendo outro isótopo do hasio e asi outros máis hata chegar a un elemento máis estable, o fermio.

Este novo elemento ovtíbose fundindo átomos de zinc con un átomo de plomo. Para isto, os átomos de zinc foron acelerados(a verdade é que non sei moi ben o que significa isto de acelerados) e cando estes átomos de zinc a unha velocidade determinada, dirixíronse contra os átomos de plomo.

Este tipo de descubrimentos é fundamental para comprender cousas como o propio nacemento do Universo.

O grupo do GSI foron os descubridores de este elmento sen nome(o 112) e de todos os elementos químicos conocidos que van dende o 107 ó 112. E se espera que poidan existir elementos 113 e 114 e que poidan ser descubertos mediante esta mesma técnica.

A TABOA PERIÓDICA

Todo canto existe no Universo está constituído por átomos, pero de que se compoñen os átomos e como están dispostas neles as partículas que os constitúen? O home de ciencia demostrou sempre unha sorprendente curiosidade e un gran interese por tratar de buscar explicacións que signifiquen un enigma para el. Un deses grandes enigmas foi ¿como esta constituído un átomo?

Ademais , o ser humano manifestou a necesidade de ordenar as cousas que o rodean: clasifica a roupa segundo o seu uso, ou a estación climática do ano, diferenzas os tipos de alimentos e clasifica os medicamentos en pomadas, tabletas, etc. De xeito similar sentiu a necesidade de clasificar os elementos químicos. Para isto creou o que hoxe coñecemos como Táboa Periódica.

Táboa Periódica

O 17 de febreiro de 1896, o profesor da Universidade de Petesburgo, Dimitri Ivanovich Mendeleiev, esbozou o primeiro esquema e os elementos químicos, que posteriormente denominou Táboa Periódica.

Nesta táboa situou os elementos segundo a orde crecente do seu peso atómico e observou que ‘‘os elementos dispostos segundo as magnitudes do seu peso atómico presentan unha periodicidade das súas propiedades.’’

O 11 de decembro de 1870 Mendeleiev terminou o artigo ‘‘Sistema natural dos elementos e a súa aplicación para definir as propiedades dos elementos non descubertos’’. En abril de 1871 por vez primeira chamou xornal ao seu sistema; ‘‘...sería máis correcto chamar ao meu sistema periódico xa que se deriva da lei periódico’’.

En xullo de 1871 Mendeleiev finalizou o traballo sobre o seu artigo principal consagrado á magna lei e posteriormente deu a súa formulación canónica da lei periódica, ata que se botaron as bases químicas de devandita lei: as propiedades dos elementos; por esta causa tamén as propiedades simples e compostos que forman, atópanse en relación periódica co seu peso atómico. Na actualidade, as propiedades dos elementos químicos e a dos compostos que forman, gardan unha relación periódica co seu número atómico.

A táboa periódica, de xeito semellante a un mapa, divídese en rexións baseadas en similitudes e contrastes.

Disposición dos elementos na Táboa Periódica Moderna

Os elementos ao lado esquerdo e do centro da táboa periódica presentan un conxunto de propiedades características comúns, tales elementos son chamados metais. Por outra banda, os elementos que ocupan o lado dereito da táboa carecen das propiedades que caracterizan aos metais e son chamados non metais. Existen un grupo menos numeroso de elementos que presentan propiedades dun e outro grupo e son chamados semi - metais. Os elementos agrúpanse en familia A e familia B.

aQuii te dejO un viDeo muii oriGinal elOy =P

http://es.youtube.com/watch?v=dr0ldXCgUlw

Actualiza: Raquel Álvarez

Los electrones

Cuando se descubrió el electrón se sabia inmediatamente que debía de tratarse de una subpartícula del átomo, en otras palabras, que los átomos no eran las unidades últimas indivisibles de la materia de las que habían hablado Demócrito y John Dalton. Uno de los datos mas convincentes fue la demostración, hecha por Thompson, de que las párticulas con carga negativa emitidas por una placa metálica al ser incidida con radiaciones ultravioleta, eran idénticas a los electrones de los rayos catódicos.


Los electrones son uno de los tipos más importantes de partículas subatómicas, se combinan con protones y con neutrones para crear átomos.

Los electrones son mucho más pequeños que los neutrones y que los protones. La masa de un neutrón o protón es más de 1 800 veces mayor que la masa de un electrón.

Los electrones tienen una carga eléctrica negativa, con una magnitud llamada carga elemental o carga fundamental. Por esto, se dice que un electrón tiene una carga de -1. Los protones tienen una carga del mismo valor, pero con polaridad opuesta, o sea +1.

Un átomo neutro tiene igual número de electrones y protones. Los electrones forman una nube alrededor del núcleo, compuesto de neutrones y protones. Los electrones, cargados negativamente, son atraídos hacia el núcleo por los protones, cargados positivamente. Algunas veces, los electrones se pueden liberar del átomo, llevando consigo su carga negativa y siguiendo a un ion con una carga positiva.

Aqui dejo un vídeo que encontré en Youtube, relacionado con este tema.

http://es.youtube.com/watch?v=Ofp9kv1H_0M&mode=related&search=como%20se%20mueven%20los%20electrones

Niels Bohr

Niels Bohr(1885-1962) era un físico danés, que aportó mucho a la física
nuclear y a la estructura atómica( LO QUE NO QUIERE DECIR, creo yo, QUE
HAYA QUE ESTUDIAR SU MODELO ATÓMICO). Estuvo en tres universidades, a una de ellas fue para estudiar con J.J. Thomsom, pero pronto se trasladó a otra para trabajar con Ernest Rutherford. Y su trabajo empezó a partir del modelo nuclear del atomo de éste. Hizo varios estudios de la mayoría los cuales no entendí demasiado(más bien nada); pero sí entendí que su trabajo ayudó a impulsar el concepto de que los electrones se encuentran en capas y que los de la última determinan las propiedades químicas de un átomo.

Bhor se incorporó al equipo que trabajaba en la construcción de la primera
bomba atómica, aunque temía las concecuencias del invento. Recibió algunos
premios y finalmente murió en Copenhague.

Y esto es lo que me pareció más interesante de su vida... Y también voy a
poner su modelo atómico, para que me quede en la cabeza y no tener que
estudiarlo.

MODELO ATÓMICO DE BOHR:

- Los átomos están formados por tres tipos de partículas: protones neutrones e electrones.

- En cada átomo la cantidad de protones y de electrones es la misma, así que el átomo es electricamente neutro.

- Los átomos están formados por un núcleo de protones y neutrones, con los electrones moviéndose a su al rededor, en la corteza electrónica.

- Los electrones se distribuyen en capas al rededor del núcleo. En cada capa solamente cabe un número determinado de electrones.

...La verdad es que no entiendo muy bien porqué tenemos que estudiar su teoría si no es la correcta, es decir que se acercó, pero ¿y que?. Después pasa lo que pasa y la gente no sabe cómo es la estructura molecular en realidad. Pero en fin, qué se le va a hacer.

Actualiza: BEATRIZ MÉNDEZ