BOMBA DE HIDRÓXENO

En 1954, a primeiros de Marzo, lanzaron nas Illas Marshall (EEUU) unha bomba de hidróxeno incluso máis potente ca que foi lanzada en Hiroshima (a bomba de fusión)
A enerxía desta desintegrou as tres illas que formaban o arquipélago, e alguns arrecifes de coral e fixo elevar a temperatura do mar a uns 55.000 grados, e deixando un crater xigantesco de dous kilómetros de diametro.

Anos despois un equipo de investigadores foi a Illa Bikini a estudar a biodiversidade daquela zona
E o que atoparon foi algo verdadeiramente fascinante, resulta que o 70% dos corais do arrecife da Illa Bikini habíanse sobreposto totalmente a devastación que provocou a bomba de Hidróxeno.

Tamén hai que engadir que desapareceron máis de 25 especies de corais, comparando con outros estudos realizados antes do estallido da bomba de hidróxeno, sen embargo alo menos 12 especies apareceron alí por primeira vez.

Isto amosanos a capacidade que teñen os corais de volover ao seu estado orixinal, que en soamente cinconta anos existan nesa zona grandes brazos de coral de máis de oito metros de alto, é algo verdadeiramente increible.

Corto pero interesante e intenso :D

Aquí deixo un video sobre a explosión dunha bomba de hidróxeno

http://www.youtube.com/watch?v=Qc4M6Zikqlo

Planetas extrasolares

Dende fai moitos anos xa se cría na posibilidade de que houvera outros planetas con vida no Universo. O filósofo Epicuro aventurou a hipótese de queexistían infinitos mundos como a Terra, cada un deles cunha civilización comoa nosa. Dos mil anos máis tarde descubríronse os primeros planetas que xiranó redor doutras estrelas.

Algúns astrónomos creen que poden haber centos de pequenos corpos rocosos fora do noso Sistema Solar e incluso "Terras" conxeladas.

Para chegar a facer descubrimentos deste tipo, os instrumentos tiveron queevolucionar de forma importante nos últimos anos. Un deses avanzados instrumentos para atopar planetas extrasolares é o HARPS, que está instaladono telescopio de 3,6 metros que hai en La Silla, Chile.

Con este mesmo telescopio, descubriuse o sistema de Gliese 581, que é unha anana vermella, unha estrela pequena, fría e pouco luminosa. Está a 20,5 anos luz de distancia e é un dos 100 astros máis cercanos á Terra. Fai dous anos, o mesmo grupo de investigadores que descubriu esta estrela, atopou un planeta cunha masa semellante á de Neptuno xirando ó redor desta estrela. Dende entón, seguiron coas investigacións.

Agora Gliese, despois dunha serie de novos descubrementos, é un sistema con, polo menos, tres planetas:

-Gliese 581 b. É o primer planeta que atoparon. É parecido a Neptuno, cunha masa case 16 veces maior que a da Terra e cunha órbita moi cercana á súa estrela, tardando en dar unha volta 4,5 días.

-Gliese 581 c. Este planeta extrasolar descubriuse en abril de 2007. A súa masa é 5 veces maior e o seu radio 1,5 veces o terrestre; o seu periodo orbital é de 13 días. Está 14 veces máis cercano á súa estrela que a Terra con respecto ó Sol. Pero a estrela 'Gliese 581' é menos luminosa e a temperatura media do planeta estímase entre os 0ºC e os 40ºC, o que podería permitir que, se houvese auga, ésta estivese en estado líquido.Tamén se cree que este planeta podería ser rocoso, como o noso, ou estar cuberto por océanos. Ainda así, estas previsións non son seguras, xa que a temperatura da superficie dun planeta non depende só da estrela ó redor da que xira e o radio da súa órbita, se non que tamén se debe terse en conta a capacidade do planeta para reflectir a luz do exterior; cousa que os científicos desoñecen sobre este planeta.Os descubridores deste planeta din que probablemente sexa un obxectivo importante das futuras misións dedicadas á búsqueda de vida extraterrestre.

-Gliese 581 d. Éste planeta é o máis lonxano dos tres planetas, e foi descuberto ó mesmo tempo que Gliese c. É tamén bastante pequeno( de masa 8 veces maior que a Terra) e xira nunha órbita de entre 83 e 84 días.

Ante os últimos hachazgos, aparece a idea de que algúns destes planetas poderían conter vida o permitir o asentamento de colonias humanas nun futuro.

Pero habería que resolver moitos problemas antes de que seres como nos, adaptados ó noso planeta e á nosa atmosfera, puideran sobrevivir alí.

Por exemplo, un problema sería a atracción gravitatoria. Un home que ten unha masa de 75kg, pesa 75kg na Terra, pero pesaría moito menos na Luna, ou en Mercurio, pero pesaría moito máis en Júpiter. Canto máis pequeno sexa o planeta, menos se nota a súa atracción. Nun planeta cunha masa maior que a da Terra custaríanos moito subir escaleiras e faríamonos moito dano ó caer; seguramente alí só poderían vivir a xente baixa e delgada.

Pero un problema máis importante sería atopar un planeta cunha atmósfera como a nosa. Primeiro necesitaríamos unha fonte de osíxeno inesgotable (na Terra son as plantas as que o xeneran); este osíxeno deberái estar no aire na mesma porcentaxe que o está na Terra, se fose menor custaríaos moito repirar e se fose maior habería peligro de incendio e explosión. Tamén a presión do aire debería ser semellante. E a temperatura; o planeta non debería estar ni moi preto nin moi lonxe da estrela máis cercana, e debería ter una órbita regular para que os cambios de temperatura non fosen demasiado bruscos.

ACTUALIZA BEATRIZ MÉNDEZ.

AS ORBITAS DOS PLANETAS

Antes de nada, haberá que explicar un poco como é isto da formacion e da evolución dos planetas, pos ben, a orixe do sistema solar ninguen a sabe, aunque a mayoría dos científicos creen que empezou a desarroyarse fai uns 4.500 millóns de anos, a través dunha grán nube de po. Esta nube comezou a comprimirse e o material que había no seu interior quentouse. Este material fundiuse cara o centro da nube formando así o Sol.
Máis tarde, comezáronse a desarroyar os planetas, onde todavía quedan cráteres nas superficies máis vellas, que foron creaos ao chocar con outros corpos.

Pero, sería bo preguntarse por que todos os planetas ocupan aproximadamente o mesmo plano orbital. Pois ben, a resposta é sinxela, xa que todos naceron dun mismo (e único) disco plano de materia.

Os planetas, a medida que se ivan condensando, foron formando satélites que xiran nun único plano. Aunque os científicos aseguran que as excepcións son debidas a sucesos que ocurriron moito despois da formacion do sistema solar.
O planeta Plutón (non considerado ''planeta'' por algúns..) xira nun plano que forma un ángulo de máis ou menos 17 grados coa Terra, ningún outro planeta ten unha órbita tan inclinada coma él.
Algúns astrónomos dín que Plutón podería ser un satélite de Neptuno, que conseguiu liberarse. Tritón é o principal satélite actual de Neptuno, que non xira no seu plano ecuatorial.
Saturno ou Xúpiter teñen o mesmo problema, xa que tanto os satelites de Xúpiter coma o satélite máis exterior de Satrno, non xiran no seu plano ecuatorial. Isto pode deberse a que os satélites sean asteroides capturados por planetas xigantes moito despois da creación dos planetas.

Os cometas xiran en todos os planos posibles. Aún asi, hay astronomos que creen que máis ou menos a un ano luz do sol, existe unha nube dispersa de cometas. Por iso, cando as veces un cometa deixa a capa esférica e se adentra no sistema solar, o seu plano de rotación ao redor do Sol, pode ser calqueira.

Un astrónomo matemático moi impotante foi Kepler, que foi colaborador de Tycho Brahe.

Kepler desarroyou unhas leis sobre o movemento dos planetas sobre a súa orbita ao redor do Sol.

Cito os enunciados das leis:

-Os planetas teñen movementos elípticos ao redor do Sol, estando éste situado nun dos focos do eclipse.

Os planetas, no seu recorrido pola eclipse, barren áreas iguais no mesmo tempo.

O cadrado dos periodos dos planetas é proporcional ao cube da distancia media ao Sol.

ACTUALIZA: RAQUEL ÁLVAREZ.

Por certo Eloy, gustaríame que me explicaras a segunda lei de Kepler, xa que non acabo de comprendela.

Robert Hook(1635-1703)

Robert Hook era un científico inglés coñecido polos seus estudios sobre a elasticidade é o descubrimento da célula. Pero aportou outros coñecementos a difernetes campos da ciencia, como a bioloxía, a mediciña, a cronometría, a física planetaria, a microscopía, a náutica e a arquitectura.

Naceu na illa de Wight e estudou na Universidade de Oxford. Foi axudante dun físico británico chamado Robert Boyle, ó que axudou na construcción da bomba de aire. En 1662 foi nomeado director de experimentación na Sociedad Real de Londres, e seguiu sendoo ata a súa morte. Foi elixido membro da Sociedad Real en 1663 e recibiu a cátedra Gresham de xeometría na Universidad de Oxford en 1665. Despois do gran incendio de Londres un ano máis tarde, foi designado supervisor de esta cidade e diseñou varios edificios, como a casa Montague e o hospital Bethlehem.

Hooke realizou algúns dos descubrimentos e invencións máis importantes do seu tempo, ainda que en moitos casos non conseguiu terminalos. Formulou a teoría do movemento planetario como un problema de mecánica, e comprendeu, pero non desenrolou matemáticamente, a teoría coa que Isaac Newton formulou a lei da gravitación. Entre as aportaciós máis importantes de Hooke están a formulación correcta da teoría da elasticidade (que di que un corpo elástico se estira proporcionalmente á forza que actúa sobre el), coñecida como lei de Hooke, e o análise da naturaleza da combustión. Foi o primero en utilizar o resorte espiral para a regulación dos reloxos e desenrolou melloras nos reloxos de péndulo. Hooke tamén foi pioneiro en realizar investigacións microscópicas e publicou as súas observacións, entre as que se atopan o descubrimiento das células vexetais.

Hooke descubriu as células observando no microscopio unha laminilla de corcho, e se deu conta de que estaba formada por pequenas cavidades que recordaban ás celdillas dun panal. Por isto cada cavidad se chamó célula.

A elasticidade é a propiedade dun material que lle fai recuperar o seu tamaño e forma orixinal despois de ser comprimido ou estirado por unha forza externa. Cando unha forza externa actúa sobre un material causa unha tensión no interior do material, o que provoca a deformación deste. En moitos materiais, entre eles os metais e os minerais, a deformación é directamente proporcional ó esforzo. Esta relación coñécese como lei de Hooke. Pero, se a forza externa é demasiado forte, o material puede quedar deformado permañentemente, e a lei de Hooke xa no é válida. O máximo esforzo que un material pode soportar antes de quedar permañentemente deformado se chama límite de elasticidade.

Leis de Newton

“En ausencia de forzas exteriores, toda partícula continúa no su estado de reposo ou de movimiento rectilíneo e uniforme respecto dun sistema de referencia inercial ou galileano.”

Este é basicamente o enunciado da primeira lei de Newton (un crack, para alguns..)

Esta lei o que intenta dicir é que se un corpo non recibe unha forza exterior, a súa velocidade non vai cambiar, quedarase en reposo se estaba en reposo, e seguira en movéndose se estaba en movemento.

Isto cambiaría se outro corpo actuase sobre el, cambiando a súa dirección. Un corpo soamente acelera se unha forza ( non balanceada) é aplicada sobre él.

Pero, imaxinádebos que empuxamos un obxecto. Este ao cabo do tempo deteríase, e esta lei non se cumpriria. Isto pode explicarse de unha mañeira moi sinxela, xa que na terra existen moitas forzas de rozamento (como o aire) que contrarrestan as que se lle están aplicando ao corpo en cuestión e que acaba por detelo.

Poñamos un exemplo; imaxinádevos a un astronauta no espacio. Cando este realiza unha forza, continúa a moverse sen parar, a non ser que algo faga unha forza no sentido contrario.

Un exemplo de movementos rectilieno uniformes por lei de inercia pode ser o movemento das sondas espaciais, que desprázanse polo universo ata que se atopan con outro corpo que desvie a súa dirección e cause cambios na velocidade.

Pero esta non foia unica lei que redactou Isaac Newton, xa que tamén temos a segunda: LEI FUNDAMENTAL DA DINÁMICA, e a terceira lei: LEI DE ACCION E REACCION.

Vou resumir brevemente estas dúas leis:

SEGUNDA LEI:

''La variación de momento lineal de un cuerpo es proporcional a la resultante total de las fuerzas actuando sobre dicho cuerpo y se produce en la dirección en la que actúas las fuerza''

Esta lei afirma que a forza neta que actúa sobre un corpo, é proporcional á aceleracion que lle produce.

TERCEIRA LEI:
''Por cada fuerxa que actúa sobre un cuerpo, éste realiza una fuerza igual pero de sentido opuesto sobre el cuerpo que la produjo''. Dicho de otra forma: ''Las fuerzas siempre se presentan en pares de igual magnitud y sentido opuesto y están situadas sobre la misma recta''

Accion-Reacción, o explico cun exemplo..

Por exemplo, se unha persoa que está nunha barca exerce forza cun remo sobre un muelle, a forza que exerce o remo non vai ser suficiente como para movelo, en cambio a forza de reacción do muelle si vai ser suficiente para move-lo remo hacia atrás, o que fará que o home vótese para atrás, e como consecuencia de todo isto, a barca tamén irase para atrás.

ACTUALIZA; RAQUEL ÁLVAREZ.

Facendo esta entrada encontrei unha paxina moi interesante sobre Newton.

Espero que a vexas Eloy, e que o meu esforxo non sexa en vano jaja.

Aquí deixoche o link:

http://web.educastur.princast.es/proyectos/fisquiweb/Dinamica/index.htm

FORZA MAGNÉTICA

O magnetismo é unha forza natural invisible que emiten algunhas pezas de metal ou de pedra que teñen enerxía para atraer ou repeler certos materiais. Os imáns encóntranse en estado natural nas rochas, debaixo da terra, pero tamén poden crearse dende substancias como o ferro ou o níquel. os imáns atraen moitas clases de aceiro, pero non poden atraer cobre, aluminio, latón , ouro, prata ou chumbo. Algúns imáns son ''permanentes'', porque soamente perden o seu poder magnético se se esnaquizan ou se chegan a quentarse moito. Os imáns utilízanse todos os días na vida cotiá.

Os imáns están rodeados de unha forza invisible (un campo magnético) que atrae as cousas dentro do seu campo. Os polos do imán que teñen o mesmo signo repélense e os de signo contrario atráense. Así, os imásn soamente se atraen se os seus polos contrarios están xuntos.

A Terra é como un imán xigante cun polo norte magnético. O campo magnético da Terra é máis intenso nestes polos, que están nunha posición diferente dos polos xeográficos da Terra. O polo norte magnético (preto dunha illa no norte de Canadá) descubriuno, por primeira vez, James Clark Ross en 1831. O polo sur magnético foi descuberto á altura da costa de Wilkes Land na Antártida en 1909. Os membros da primeira expedición á Antártida sobreviviron 122 días con provisións para a penas 93 días recorrendo a pé moitos kilómetros de territorio sen explorar.

Os científicos creen que o campo magnético da terra se produce polo núcleo de ferro fundido no centro da Terra. Este núcleo metálico fundiuse por causa das altísimas temperaturas que sofre. como a Terra dá voltas, as correntes eléctricas créanse no núcleo. Os científicos aplican este fenómeno dunha maneira semellante para producir electricidade nunha central eléctrica.

Hai 2.000 anos aprox. preto de Magnesia (hoxe Turquía), de onde ven o nome de magnetismo, descubríronse unhas rochas debaixo da terra que eran imáns naturais. Hai uns mil anos, os chinos déronse conta de que algunhas rochas sempre sinalaban o norte e o sur cando se colgaban dunha corda. Usaron estas rochas magnéticas como compases cos se axudaban para atopar a súa ruta nos acéanos. Chamáronas pedras quiadoras ou pedras imáns.

ACTUALIZA: BEARTIZ MÉNDEZ

A CAIDA LIBRE ~

En principio se tiramos unha pelota e unha folla de papel desde un edificio, a pelota chegará primeiro a o chan.

Pero, ¿Que pasaría se arrugásemos a folla de papel en forma de bola?. Se o fixeramos e o aire non produxera rozamento, os dous corpos caerían a vez.

Galileo Galilei afirmou que se non houbera resistencia de aire, todos os obxectos caerían a vez, á mesma aceleración. Galileo non tiña ningunha maneira de succionar o aire creando un vacio para probar esta afirmacion, aunque o que si fixo foi usar o plano inclinado, que conseguía un movemento máis lento.

Tamén provou a tirar diferentes obxectos dende a Torre de Pisa para probar se os dous corpos caían realmente ao mesmo tempo.

No ano 1791 un astronauta fixo na luna o seguinte experimento; soltou dous corpos de diferente peso (exemplo; un machete e unha pluma) dende a mesma altura, isto confirmou a hipótese xa nomeada de Galileo, xa que estos dous corpos caeron ao mesmo tempo.
Entre os científicos que estudaron a caída libre encóntranse:

O xa nomeado Galileo Galilei.

Albert Einstein, que realizou unha diversa clase de experimentos baseados na relatividade da materia.

Leonardo Da Vinci, que estudou a caída libre dos corpos, o choque o movemento dos proyectiles.. Leonardo está considerado como un dos creadores da hidrodinámica e como o que iniciou a ciencia moderna. A gran maioría dos seus traballos encóntranse recollidos en códices.

Newton; desarroiou a mecánica clásica, que baseábase na teoría da gravitación, que él enunciara.

Nicolas Copérnico, con estudios astronómico .

Buceando por ahí, encontrei esta dirección dun blogger que ten dous vídeos relacionados coa caída libre que deberías ver eloy :D

http://fisica-quimica.blogspot.com/2006/11/caida-libre.htm